Niewydarzony Duch Świąt

     Bardzo lubię „Opowieść Wigilijną” Dickensa. Jak to często u mnie bywa, przeczytałam ją dopiero w wieku dorosłym razem z którymś z moich chłopaków, kiedy była to lektura na lekcjach języka polskiego. Bo za moich czasów nie była. Widziałam też wiele różnych ekranizacji na motywach książki i nieodmiennie fascynuje mnie historia trzech duchów i tego jak zmienił się Ebenezer Scrooge. 

    Chyba każdy z nas ma jakiegoś tam Ducha Świąt, który pokazuje nam co było, co jest i prognozuje, co może być. W tym roku mój Duch jest jakiś taki niewydarzony, jak i wszystko wokół. Nie potrafię przypisać go do żadnego z czasów, nic mi nie pasuje. Do tego od jakiegoś  czasu przestały mnie fascynować wszelkie przygotowania do świąt. W tym roku to już w ogóle- moja niesprawność uziemiła mnie totalnie, ale i tak nie potrafię wykrzesać w sobie chęci na porządki, pieczenie, gotowanie, dekorowanie, strojenie. Oczywiście w celu podtrzymania tradycji robię to wszystko, ale raczej bardzo mechanicznie i minimalistycznie, na zasadzie odhaczenia kolejnych zadań  listy, a nie ekscytowania się i wykonywania z przyjemnością oraz tworzenia nastroju świątecznego. Na pewno po części jest to spowodowane tym, że od lat nie miałam możliwości spędzenia świąt  w domu, zawsze była część u jednej rodziny, część u drugiej, do tego dostawaliśmy górę jedzenia, więc jak w takiej sytuacji można poczuć nadchodzące święta? I jeszcze wiele razy dyżurowałam przynajmniej w jeden ze świątecznych dni.

     A w tym roku wszystko stanęło na głowie. I nie chce mi się. Zwłaszcza te przygotowania zewnętrzne mnie lekko wkurzają. I przeogromna komercjalizacja. Bo tak- osoby deklarujące się jako niewierzące, w ostateczności niepraktykujące (mam trochę takich w swoim otoczeniu)- święta przygotowują, pieką, smażą i gotują, do Wigilii siadają, choinkę stroją, prezenty kupione, a jakże. Nijak mi to nie pasuje. Nie to, żebym broniła komukolwiek świętowania Bożego Narodzenia. Ale- no właśnie BOŻE NARODZENIE. To głównie o to chodzi. Nie o choinkę, potrawy, porządek w domu, prezenty, nawet nie o to, żeby w ostateczności pójść na pasterkę. Mamy świętować urodziny, dzień, kiedy Bóg przyszedł na świat w ludzkiej postaci, a nie jakieś tam święta, które są raz  w roku, dzięki temu mamy kilka dni wolnych, do tego wypasione prezenty i góra żarcia. Można świętować dzień narodzin Boga, w którego się nie wierzy? Z roku na rok coraz bardziej tracę wiarę, że spora część ludzkości rozumie co to za dzień. Mnie niestety też się zdarza w ferworze różnych zajęć o tym zapomnieć.

    Nawet pogoda postanowiła wpisać się w ogólne trendy przeinaczania świąt. Dzisiejszy dzień był dość chłodny i bardzo mglisty, ale poprzednie- wręcz wiosenne. I nie zanosi się na zmianę w kierunku ochłodzenia. Wkrótce chyba trzeba będzie zmienić konwencję kartek  wysyłanych z życzeniami, bo te wszystkie ośnieżone choinki, bałwanki, gwiazdki, stajenka w zaspach śniegu nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości.

    No i jakoś nie umiem mimo wszystko cieszyć się z tych nadchodzących świąt. Nie umęczyłam się fizycznie, bo tak naprawdę nie miałam czym. Duchowo przygotowałam się tyle na ile mogłam i na ile pozwoliły mi okoliczności zewnętrzne (jest kilka kwestii, które nie dają mi spokoju, ale trudno, nie dotyczą one samych świąt, więc daruję ich roztrząsanie). Organizacyjnie- uważam, że zrobiłam co mogłam, żeby nie urazić połowy rodziny i zadowolić drugą połowę oraz choć trochę siebie. Ale nadal nie czuję Ducha Świąt… Mówiłam, że taki on nieco niewydarzony w tym roku.