2x24

Tak chyba lepiej brzmi. Teść mojego syna napisał mi w życzeniach, żebym nie przejmowała się PESEL-em. Oczywiście nie mam zamiaru, przynajmniej dopóki nie czuję się na tyle, ile ten PESEL pokazuje.
Tak naprawdę to ten ostatni rok, mimo wielu zawirowań, ogromu emocji, kilku mniej przyjemnych wypadków przyniósł mi również sporo dobrego, dał kopa do wielu nowych aktywności, kilka rzeczy zmienił na lepsze. Lekko nie było, w wielu sprawach musiałam się przełamać, wręcz najpierw zadziałać wbrew sobie, ale w rezultacie wyszło rewelacyjnie. I wcale nie czuję, że zbliżam się do pięćdziesiątki, choć to już za moment. Tak sobie pomyślałam, że jakby podzielić to moje dotychczasowe życie na etapy, to pierwszy był takim niespokojnym dorastaniem, kiedy to uczyłam się wszystkiego, bałam się wszystkiego i trudno było mi wszystko ogarnąć. Drugi etap- powolne ugruntowywanie tego, co trafiło mi się w pierwszym. Trochę niepokojów, trochę stabilizacji, trochę problemów. W końcu osiągnęłam taki punkt, w którym już nic nie muszę, a wszystko mogę. Teraz zaczyna się kolejny, bardzo fajny etap, gdzie mogę puścić wodze fantazji, pomyśleć tylko o sobie, "nie dbać o bagaż, nie dbać o bilet, ściskając w reku kamyk zielony patrzeć jak wszystko zostaje w tyle".