Aktywnie

  Po dzisiejszych ćwiczeniach znów czuję mięśnie pośladków i ud, siedzę spokojnie, a coś mnie tam dźga i kłuje. Czyli było efektywnie. Na dodatek to był trening prawie personalny, bo byłyśmy tylko we dwie. Na początku chodziło nas znacznie więcej, teraz przeważnie trzy, w porywach cztery osoby. Aż szkoda, nie wiem jak się tym naszym trenerom to opłaca- godzina atrakcyjna, gdyby to była grupa 10-15 osób, to finansowo wyszliby na tym lepiej. Nie wiem też jak nasza szefowa im płaci, ale naprawdę żal, że dziewczyny nie korzystają. Gdyby nie te treningi, to w życiu nie zmobilizowałabym się do aktywności. Wiem doskonale, jak to jest ważne, jak bardzo potrzebne. I nie ma zmiłuj- nawet jeśli ktoś mówi, że przez cały dzień jest aktywny, bo na przykład w pracy chodzi, albo pracuje na działce, to jednak według obecnej "piramidy zdrowego żywienia i aktywności fizycznej" codzienne ćwiczenia prze 30-45 minut dziennie, to podstawa tej piramidy. Trzeba się ruszać. Jak to powiedział wieki temu Wojciech Oczko- nadworny lekarz Stefana Batorego i Zygmunta III Wazy- "ruch jest w stanie zastąpić prawie każdy lek, ale wszystkie leki razem wzięte nie zastąpią ruchu". Ja doskonale wiem, że trudno się zmobilizować. A nawet jak już się człowiek zbierze do ćwiczeń, to w domu samodzielnie nie będzie w stanie tak solidnie wykonywać wszystkiego. Owszem zdarzają się osoby bardzo, ale to bardzo zmotywowane i systematyczne, ja niestety do nich nie należę, przynajmniej w kwestii aktywności. Prosty przykład- ćwiczenie typu deska. W domu wytrzymam góra 30 sekund, na treningu spokojnie przez minutę i to w prawidłowej, a więc nieco trudniejszej pozycji. A dziś jeszcze nasz młody trener zmusił nas do zrobienia tak zwanego tureckiego wstawania ze sztangą (obciążenie tylko 5 kg), ale potrzymajcie to nad głową na wyprostowanej ręce i do tego wstajemy z leżenia, a potem kładziemy się na plecy. W życiu bym nie pomyślała, że dam radę powtórzyć to kilka razy, ale udało się. A poza tym było sporo ćwiczeń jogowo- rozciągających, rolowanie na wałku, to lubię najbardziej.
   Po takiej porcji ćwiczeń od razu jest przypływ energii, endorfiny szaleją, śpi się znacznie lepiej (choć z tym to akurat problemu i tak nie mam). Jedyny minus- te ćwiczenia są tylko 2x w tygodniu. A co z pozostałymi dniami? Najwyższa pora wziąć się za siebie i zagospodarować ten czas. Bez wymówek, że się nie chce, że po pracy człowiek zmęczony, że pogoda brzydka. Powzdycham nad sobą, bo wiem, że wymaga to naprawdę dużo samozaparcia i silnej woli, dziś jeszcze mi się chce, jutro pewnie znajdę jakieś wytłumaczenie dlaczego nie. O właśnie- jutro jest spotkanie rodziców z klasy Filipa w celu omówienia organizacji zakończenia roku szkolnego i edukacji w podstawówce, pewnie długo potrwa i już nie zdążę poćwiczyć. Ale w zasadzie mogłabym wstać pół godziny wcześniej i trochę się rozruszać na dobry początek dnia. Tylko jak człowiek i tak mało  śpi... I tak to się kręci, zawsze znajdzie się jakieś usprawiedliwienie. A nie powinno...
   W tym roku już na pewno kupię sobie rower. Mój poprzedni dokonał żywota dawno temu, pożyczałam czasem od chłopaków, ale oni te rowery mają takie trochę za duże jak na mnie i nie czułam się zbyt komfortowo, a wobec tego nie chciało mi się jeździć. A ścieżek rowerowym u nas coraz więcej, trasy bardzo przyjemne, warto skorzystać. Na razie szukam, ale decyzja jest. Ta cała moja aktywność niestety nie jest obliczona na chudnięcie. Owszem, przydałoby się, nawet bardzo bym chciała, ale nie wiem, czy to realne. Znam doskonale zasady dietetyczne, tylko znów przeszkadza brak konsekwencji i "nie chce mi się". Jak tu się zebrać i zacząć nad sobą pracować? Powinnam świecić przykładem, a zamiast powoli staję się antyreklamą. Potrzebuję solidnego kopa i bata nad głową, bo teorię mam opanowaną doskonale. Gorzej z praktyką.Wstyd...