Na noże

    Uuuuu, ale się porobiło. Do wesela coraz bliżej, a wyłażą różne emocje i to niekoniecznie dobre. A ja sobie na to patrzę z boku, staram się nieco studzić zapalczywość młodego pokolenia oraz lekko złośliwie (a co!, nie mogę się powstrzymać) komentuję poczynania byłegomęża. Ja jestem w tym wszystkim chyba najbardziej spokojna i zrównoważona. To nie tak, że mnie to zupełnie nie dotyka, wolałabym oczywiście, żeby to wszystko wyglądało zupełnie inaczej, ogólne pojednanie, szczęście, fruwające motylki, tęcza i wata cukrowa aż do porzygania się, ale skoro jest jak jest, to przyjmuję to na spokojnie. Sama się dziwię, że tak potrafię, nie spodziewałabym się tego po sobie. Ale w końcu w tym wszystkim ktoś musi być dorosły. W związku z tym patrzę na całokształt z dystansem i sama już nie wiem, czy to w ogóle normalne, że nie stresuję się aż tak, jak większość ludzkości by się po mnie tego spodziewała. Chyba trochę dorosłam czy co? Ale nie mogę się powstrzymać, żeby nie napisać tu o tym, bo też dzięki opisaniu całej sytuacji łatwiej mi będzie poradzić z wieloma problemami. Co opisane, opowiedziane, to i oswojone. A nie mam tak naprawdę z kim tego przegadać, bo nie chcę robić w rodzinie zamętu przed ślubem, psiapsiółek nie posiadam, a tu najwyżej zakończycie czytanie przed końcem i szybko zapomnicie o tych głupotach, a ja się wygadam.
   Afera oczywiście dotyczy narzeczonej byłegomęża. Tatuś dziś zaprosił syna do McDonalda w celu obgadania sytuacji. W rezultacie byłymąż wrócił samochodem sam z wielkim rozżaleniem, a Kuba drałował z powrotem piechotą i wkurzony na maksa. Chyba nawet nic nie zjedli. Kuba twierdzi, że tatuś zachowuje się nie w porządku, i w tej sytuacji, i w wielu innych- nie wnikałam zbyt mocno, o co mu chodzi. Ale powiedział, że oznajmił ojcu, że to jest JEGO ślub, a tatuś stwierdził, że skoro MY  finansujemy imprezę, to też mamy coś do powiedzenia. No i tu podobno Kuba omal nie rzucił się na tatusia, bo nie rozumie, dlaczego akurat teraz wypomina mu się sprawy finansowe. I on jak najbardziej zwróci nam co do grosza wszystkie koszty. Już nie chciałam mówić, że ślub szanownego tatusia finansowali jego rodzice i nie było mowy o zwrocie kasy. A Kuba może nie jest jakoś specjalnie finansowo niezależny, ale w miarę możliwości zarabia na swoje utrzymanie, nie szaleje z wydatkami, nie ma wygórowanych wymagań, nie ma postawy roszczeniowej na zasadzie- bo mi się należy. A byłymąż dotychczas za bardzo nie angażował się finansowo w realizację potrzeb dzieci. Pozafinansowo zresztą też nie, miewał zrywy na bycie dobrym tatusiem, ale na ogół wszystko było na mojej głowie. Nie interesowały go codzienne, przyziemne problemy, szkoła, tańce, cała logistyka. Tylko w razie sukcesów miło było się pochwalić- to MOJE dziecko!
   Byłymąż omal mi się nie popłakał, bo przecież on jest miedzy młotem a kowadłem. Narzeczona naciska. A Kuba zaciął się w swoim uporze. I w ogóle to byłymąż zastanawia się, czy w ogóle pojawić się na tym ślubie i weselu. Powiedziałam mu, że jeśli chce stracić dziecko, to może się nie pojawiać. I że to on ma być dorosły i mądrzejszy, a jeśli jego narzeczona chce skłócić go z rodziną, to już jej się to udało. Bo miłość miłością, a rozsądku też trzeba trochę mieć, rozumu własnego też. I wyjaśniłam co to jest dyplomacja i jak można było tego użyć w kontaktach z Kubą. Oraz ze mną, bo ja też o wielu rzeczach dowiaduję się dość późno. Ostatnio te kontakty z byłymmężem były mocno okrojone z powodu właśnie wymagań narzeczonej. A ja nie mam zdolności zgadywania i przewidywania co kto myśli i zamierza. Obruszył się, bo przecież on mi mówi o ważnych sprawach. Tak, wtedy kiedy mu wygodnie, a zazwyczaj grubo po fakcie.  A potem się dziwi, że taki Kuba nie chce się podporządkować.
   Zapytał mnie też, co bym powiedziała gdyby narzeczona jednak dostała zaproszenie i zechciała się pojawić (bo na razie to była mowa tylko o kurtuazyjnym zaproszeniu, a pani nie miała zamiaru być. Ale może jednak by się przyszła). Kuba później też mnie o to zapytał. A ja- cóż... Rzucać się jej na szyję nie zamierzam, ale i jakoś specjalnie nogi podstawiać też. Dziwię się, że w ogóle jej to przyszło do głowy, bo jej obecność na pewno wywołałaby sensację w rodzinie i mnóstwo plotek. I na pewno w dużym stopni przyćmiła sam ślub. Ja bym się nie zdobyła na takie zachowanie. A gdyby jednak się pojawiła- cóż, byłabym uprzejma jak dla każdego innego gościa weselnego. W końcu trzeba mieć trochę klasy. Może potem by mi się odreagowało, ale na pewno nie psułabym uroczystości syna. Kubie wytłumaczyłam jeszcze, że do takich spraw trzeba podchodzić z dystansem i spokojem. Bo nie ma sensu się wzburzać bez potrzeby. I tak na wiele spraw nie mamy wpływu, a nerwami zaszkodzi się tylko sobie. Ważne jest, żeby być w porządku wobec siebie i innych, nie krzywdzić nikogo, umieć cieszyć się drobiazgami , a nie przejmować tym, na co nie mamy wpływu. Świat i tak będzie istniał, niezależnie od naszych starań, żeby zmienić bieg wydarzeń. A nie warto wyważać drzwi, które można otworzyć sposobem. Chyba udało mi się trochę okiełznać burzę szalejącą w Kubie, ale i tak stwierdził, że zdania nie zmieni. Tym bardziej, że moja synowa (a ma na Kubę duży wpływ) też tak uważa. Zobaczymy co z tego wyniknie i na ile byłymąż podejdzie do sprawy dojrzale. Bo podejrzewam, że jego narzeczona z czystej złośliwości przyjechałaby na ślub, gdyby jednak Kuba ją zaprosił.
   No i tak to wygląda. Na razie sytuacja w zawieszeniu. Żeby było ciekawiej, to przy okazji dowiedziałam się, że w dalszej rodzinie byłegomęża jedna afera już jest- na jedną z kuzynek rzucił się z nożem jej mąż. Nic na szczęście jej nie zrobił, ale trafił do aresztu. A dotychczas małżeństwo było bardzo udane. Ot i tak.