Boleśnie

Od poniedziałku zaczęłam rehabilitację. Poszło błyskawicznie- we czwartek wizyta kontrolna u ortopedy, pozwolenie i skierowanie na rehabilitację w ograniczonym zakresie. W piątek wizyta w poradni rehabilitacyjnej, rozpisanie zabiegów i od poniedziałku działamy. Laser i pole magnetyczne nie wymagają ode mnie jakiejś aktywności, siedzę sobie, fizyka działa, trochę co jakiś czas coś mi poszczypie po skórze i tyle. Taki relaksik. Za to ćwiczenia z rehabilitantem to już prawdziwy hard core. Znajoma rehabilitantka, będąca już na emeryturze, kiedy dowiedziała się kto mnie ćwiczy, stwierdziła, że pan Janusz jest może mało komunikatywny, za to bardzo skuteczny. Możliwe. Jest też wyjątkowym sadystą- to z mojego punktu widzenia. Oczywiście wiem, że tak być musi, skoro mój nadgarstek nie wykazuje samoistnej chęci do jakiegokolwiek ruchu, to trzeba go zmusić, ale to po prostu boli. Bardzo boli. Serio- nie bolało mnie aż tak po złamaniu, ani w trakcie noszenia gipsu, kiedy palce były bardzo spuchnięte, nie bolało po zdjęciu gipsu, kiedy dopiero uczyłam się delikatnie poruszać nadgarstkiem. Teraz te 15 minut, kiedy rehabilitant maltretuje mi moje więzadła, ścięgna i mięśnie jest niemal nie do wytrzymania. Wiem, że mam niski próg bólu, ale się staram. Prawie płaczę, piszczę co i rusz, ale wiem, że to dla mojego dobra. I po tych trzech dniach widzę efekty. Dotykam kciukiem do IV, a w porywach i do V palca, co jeszcze kilka dni temu, mimo samodzielnych ćwiczeń było nieosiągalne. Mogę wziąć do ręki szydełko, przerobić kilka oczek. Nie za długo, bo szybko tracę siły, ale to też sposób na ćwiczenia. Jest szansa, że wróci ruch rotacji w nadgarstku. Gdyby tylko tak nie bolało...

Dziś współćwicząca pani ze współczuciem powiedziała, że ona to by już dawno uciekła. A ja nie mogę. Muszę zrobić wszystko, żeby wrócić do pełnej sprawności,  a przynajmniej tyle ile się da. Oczywiście już słyszałam dobre rady typu- "nie daj się tak maltretować", "uważaj, żeby znowu nie połamał ci ręki", "jak za bardzo przeforsujesz, to potem będzie tylko gorzej". I hit miesiąca- "teraz to zostaje ci tylko rower stacjonarny". No cóż, póki jest zima to może i tak, ale nie po to kupowałam rower, żeby stał bezczynnie. 

Tym bardziej podziwiam osoby, które wracają do sprawności po znacznie gorszych urazach czy chorobach.