Cisza przed burzą

   Dzień był upalny, parny, zbierało się na burzę, ale do późnego wieczora nie spadła ani jedna kropla deszczu. Około 21 zaczęło błyskać, chwilę później dołączyły grzmoty, a potem lunęło całym niebem, do tego przez kilka minut solidny grad. Teraz już cisza aż dźwięczy w uszach.

   A weekend był bardzo przyjemny, dłuższa wycieczka rowerowa w miłym towarzystwie, obiad z dziećmi, dużo spania i relaksu. Podobno to normalne. A ja się czuję bardzo dziwnie, kiedy w weekend nie mam dyżuru, wyjazdu na szkolenie czy turniej, mnóstwa pilnych prac do zrobienia. Mogę spać do południa- dzieci ze śniadaniem obsłużą się same. Choć trochę mi wstyd, kiedy wstaję sporo później niż moje dzieciaki, ale po ostatnich nieprzespanych nocach byłam tak zmęczona, że nie dałam rady funkcjonować. W międzyczasie posłuchałam jeszcze kilku ciekawych wykładów o cukrzycy i leczeniu otyłości. Jednym z plusów obecnej sytuacji jest wiele szkoleń on- line, mogę w nich uczestniczyć nie wychodząc z domu. Choć akurat tej konferencji o cukrzycy, która miała być w Krakowie, to bardzo mi żal. Wykłady obejrzane, ale Kraków po raz kolejny mi uciekł. A to jest jedno z miejsc, które w niesamowity sposób ładują mi moje życiowe baterie.

  Ale cisza przed burzą to nie tylko ta za oknem. Powolutku zbiera mi się kilka sytuacji, które również mogą zakończyć się niezłą burzą. Trochę z mojej winy, bo za długo zwlekałam z powiedzeniem kilku słów prawdy, trochę z powodów obiektywnych. Chciałabym tego uniknąć, bo miło nie będzie, oby skończyło się tylko na przejściowym obrażeniu się i niczym więcej, ale mam lekkie obawy, że może to być solidna burza, w czasie której pioruny trafią w bardzo czułe miejsca i pewne rzeczy już nigdy nie będą takie jak kiedyś. A ja tak nie lubię tych życiowych burz...Te za oknem mogę sobie oglądać z bezpiecznej odległości.