Dzień drugi

Jeszcze nie jest źle. Nadal coś jak przeziębienie, najgorsze jest tylko okropne uczucie zimna w stopy, zwłaszcza wieczorem, ale ja zazwyczaj tak reaguję na choroby. Na trochę pomaga wyparzanie nóg w gorącej wodzie z solami, potem ciepłe grube skarpetki, owijamy się w kocyk i pod wełnianą kołdrę. Po godzinie można zaczynać zabawę od nowa. Nad ranem z kolei robi się już aż za gorąco. A temperatura w najgorszym momencie była ledwie 37,8. Niezbyt przyjemny jest moment, kiedy zaczyna rosnąć- nawet o 1 czy 2 kreski już się odczuwa, bo trochę łapią dreszcze. Wprawdzie mądre głowy twierdzą, że takiej temperatury do 38 to nie należy obniżać, bo organizm przecież w ten sposób walczy z chorobą, ale teoria to jedno, praktyka- cóż, kiedy człowieka telepie i boli to chce natychmiast, żeby przestało. Nie nadużywam leków przeciwgorączkowych, ale dla komfortu życia niekiedy muszę. 

Rzecz jasna pracuję. Dopóki jestem w stosunkowo niezłej formie. Ale od razu, kiedy poczuję się gorzej- robię wolne. Oczywiście to nie jest praca na 100%, tempo też znacznie wolniejsze, do tego raczej na półleżąco w łóżku (wiem, profanacja łóżka). Jakoś nie mogę z czystym sumieniem powiedzieć innym "jestem chora, nie pracuję", skoro jeszcze dam radę. Podejrzewam, że jakiś kryzys mnie na pewno dopadnie, bo niemożliwe, żeby mi się upiekło i choroba nie sponiewierała. Póki co stosuję się do wszystkich zaleceń, jakie zazwyczaj przekazujemy pacjentom, do tego Cytrynka pięknie opisała czego można się spodziewać i jak sobie z tym radzić, więc korzystam.

A poza tym w pracy rozchorowały się kolejne dwie osoby, tym razem pielęgniarki. Co gorsza pewnie pójdzie dalej, bo pierwsza zaczęła się źle czuć już we środę, ale to był ból głowy i pleców- uznała, że to z przemęczenia, bo miała przygotować wszystko do szczepień i miała sporo pracy. Druga- dwa dni wcześniej przyjęła pierwszą dawkę szczepionki i też początkowo myślała, że to po szczepieniu. Dopiero kiedy ja się zdecydowałam na test, to i im zaświtało, że to może być COVID. Aż boję się myśleć, co będzie za kilka dni. Szefowa oczywiście wściekła, ale ma rację. W końcu w kółko się mówi, przypomina, tyle czasu się udawało przetrwać, a tu taka niespodzianka. Mocno się pokomplikowało.