Urlop

 Praca ostatnio jest bardzo stresująca i wyczerpująca. W sumie...- taka była zawsze, ale od czasu rozpoczęcia pandemii (niezależnie od tego co o niej myślę i czym faktycznie ta pandemia jest) zrobiło się znacznie gorzej. W ogólnym postrzeganiu lekarze to nieroby chowające się za słuchawką telefonu, pod warunkiem oczywiście, że uda się do takiego konowała dodzwonić, bo przecież wszyscy doskonale wiedzą, że najlepiej się pracuje w sposób następujący- z mściwą satysfakcją odkłada się słuchawkę telefonu i NIKT nie podskoczy. A w tym czasie można sobie pić kawę, poplotkować i co tam jeszcze dusza zapragnie. Niewątpliwie takie praktyki gdzieniegdzie miejsce mają, ale z przykrością stwierdzam, że nie u nas. Owszem, główną formą pracy są teleporady, ale nie wszystko da się tak załatwić, więc i wizyt osobistych jest sporo. I niestety nadal czas jest nierozciągliwy, 10 minut na pacjenta, a wszystko co ponadto powoduje opóźnienie. Chętnych do pogawędek na różne tematy jest multum, więc kolejka rośnie jak nie przymierzając moja lista książek do przeczytania. Nic dziwnego, że w takim tempie pracy, pod taką presją, w końcu człowiek zaczyna jechać na rezerwie. Tym bardziej, że w całym ubiegłym roku kalendarzowym wykorzystałam 14 dni urlopu- 10 dni na wyjazd, pozostałe na wizyty u specjalistów. Trochę mało było tego odpoczynku, tym bardziej, że i w trakcie chorowania wcale nie zwolniłam i solidnie pracowałam. Trochę to było i z powodu wyrzutów sumienia po moim złamaniu, kiedy to przez 6 tygodni zostawiłam kolegów samych na placu boju. Tak więc na początku marca po rozpytaniu i uprzedzeniu kolegów (żeby nikomu nie komplikować życia) postanowiłam w dwóch przedświątecznych tygodniach nieco pourlopować. 

Mój urlop wyglądał następująco- poniedziałek jeden i drugi- to mój dzień popołudniowej zmiany, więc żeby nikomu nie komplikować życia, poszłam normalnie do pracy. Wtorek w pierwszym tygodniu- zazwyczaj nie ma jednego z kolegów, a pacjentów dużo, więc żeby nie komplikować nikomu życia poszłam do pracy. Środa była wolna. Czwartek jeden i drugi- po południu były szczepienia, więc żeby itd... poszłam do pracy. Piątek w pierwszym tygodniu- z grafiku wypadało moje popołudnie więc żeby itd... poszłam do pracy. W ostatnim tygodniu przed świętami czyli drugim tygodniu mojego urlopu, jak już wspominałam, w poniedziałek poszłam do pracy, we czwartek do szczepień, ale pozostałe dni- stwierdziłam, że ludzkość zajmie się przygotowaniami do świąt, w związku z czym twardo postanowiłam odpuścić sobie i zostać w domu. Tymczasem we wtorek zadzwoniła szefowa. Akurat się relaksowałam poza zasięgiem telefonu, więc oddzwoniłam dwie godziny później. Naiwnie sądziłam, że to tylko jakieś tam małe pytanie w kwestiach, które zazwyczaj ja ogarniam lepiej albo przypomnienie o spotkaniu przedświątecznym we czwartek. Cóż- okazało się, że niestety mamy straszne zaległości w wypisywaniu recept i stąd pytanie, czy nie mogłabym jednak przyjść i nieco pomóc? Tak więc we wtorek i środę, w ramach odpowiedzialności i solidarności, żeby itd... poszłam do pracy, na krótko, po 3 godziny dziennie, ale za to bardzo intensywnie popracowałam pisząc te recepty (niemal 80 wizyt). No i piątek- miałam WOLNE, całkowicie. W ten sposób z 10 dni urlopu tak zupełnie bez pracy byłam przez 3 dni. To jest dopiero odpoczynek.

Może nie byłabym tak rozżalona, gdyby po powrocie do pracy nie okazało się, że szefowa jest bardzo zmęczona i zestresowana nadmiarem pracy, bierze dwa tygodnie urlopu i wyjeżdża na egzotyczna wyspę. Nie to, że zazdroszczę jej tego wyjazdu. Kolejne dwa tygodnie urlopu będzie miała w czerwcu, a znając życie do końca roku jeszcze ze dwa razy będzie musiała odpoczywać. Jako szefowa ma na głowie dodatkowo sporo spraw organizacyjnych, których ja bym nie chciała tknąć nawet długim kijem, więc rzeczywiście ma prawo być zmęczona. Ale jakoś tak mimo wszystko w tym kontekście zabolały mnie te dwa dni, kiedy w tempie pisałam recepty. Cóż, za głupotę i brak asertywności (oraz nadmierne poczucie obowiązku- i żeby nikomu nie komplikować życia) się płaci.